H παράνοια του σεβασμού,
των Δημήτρη Κοκοβίδη & Νεοκλή Βαν Γκάρεν.
Τι συμβαίνει όταν η μουσική μπλέκεται με έννοιες όπως ο σεβασμός και η παιδεία. Μία φιλοσοφική προσέγγιση γύρω απο την ηλεκτρονική μουσική στην χώρα μας, απο τα μάτια 2 νέων DJ & παραγωγών.
Ηλεκτρονική μουσική. Μία σκηνή που στο πέρασμα των δεκαετιών αγαπήθηκε όσο ελάχιστες, αγκαλιάζοντας ανθρώπους όλων των φυλετικών κατηγοριών, ανεξαρτήτως φύλου και κοινωνικού προφιλ, εισχωρόντας στην κουλτούρα λαών, αλλάζοντας μιά για πάντα τον τρόπο που ακούμε και γράφουμε μουσική. Απο τους δρόμους του Σικάγο, τα γκετο του Ντριτρόιτ, τα γκαράζ του Λονδίνου και τα υπόγεια του Βερολίνου, στα σύγχρονα πολυτελή παρτυ του Μαϊάμι και τα υπερτιμημένα φεστιβάλ της Ευρώπης, η ηλεκτρονική μουσική θεωρείται πλέον, οχι αδικα, σημείο αναφοράς στον χάρτη της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας ανάγοντας αυτούς που πετυχαίνουν σε αυτόν τον κλάδο σε σουπερ-σταρ, προσελκύοντας όλο και περισσότερους νέους φιλόδοξους ανθρώπους να ασχοληθούν με αυτήν, με ορθούς, ή και όχι, τρόπους.
*Να ξεκαθαρίσω πριν προχωρήσω στο κυρίως θέμα ότι δεν έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν σε προσωπικό επίπεδο και πως τα παρακάτω αποτελούν απλά και μόνο αποτέλεσμα της σκέψης μου και της εικόνας που έχω για την σκηνή της Dance μουσικής στην Ελλάδα.
Ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που ακούμε σε συζητήσεις μεταξύ των djs είναι ότι είμαστε πίσω σε σχέση με χώρες όπως η Ολλανδία ή η Βρετανία γιατί εκεί έχουν άλλη αντίληψη για τον ήχο, η κουλτούρα τους είναι διαμορφωμένη πιο ‘’συμβατά’’ με την dance φιλοσοφία ή δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στο business plan τους και μπλα μπλα μπλα. Εν μέρει είναι σωστά όλα αυτά, αλλά ζούμε στον 21ο αιώνα. Το να έρθεις σε επαφή με μία κουλτούρα πολύ διαφορετική από την δική σου, όπως και το να αποκτήσεις βασικές γνώσεις marketing απέχει μόνο μερικά κλικ. Συνεπώς το ‘’αγκάθι’’ βρίσκεται κάπου αλλού και οι παραπάνω λόγοι πιο πολύ μοιάζουν σαν δικαιολογία παρά η ουσία του προβλήματος, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Ταλέντα στην Ελλάδα υπάρχουν. Παιδιά μικρά, παιδιά μεγάλα, παιδιά που είναι υπερβολή να τα χαρακτηρίζεις παιδιά. Άνθρωποι που έχουν ζήσει την φιλοσοφία της Dance μουσικής από το ξεκίνημα μέχρι το σήμερα, άνθρωποι που μυήθηκαν σε αυτήν κάπου στην πορεία. Άνθρωποι με πολύ όμορφες ιδέες στοιχεία και μεράκι τόσο στην παραγωγή όσο και στο djing που θα μπορούσαν να βάλουν ένα λιθαράκι ώστε να γίνει αυτό το οικοδόμημα αν όχι μεγαλύτερο, τουλάχιστον λίγο πιο στέρεο (σταθερό εννοώ όχι mono / stereo). Άρα το πρόβλημα δεν εντοπίζεται ούτε εκεί. Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα πάντα στην ζωή μας είναι θέμα παιδείας. Όχι εκπαίδευσης διαμορφωμένης μέσα από ακαδημαικές σπουδές ή κάτι αντίστοιχο, αλλά παιδείας σχηματισμένης και τοποθετημένης σε γερές βάσεις. Και δυστυχώς εκεί πάσχουμε σαν κοινωνία (σε γενικό βαθμό) και σαν κλάδος (σε πιο ειδικό βαθμό).
Αξίες, ιδανικά, κουλτούρα, φιλοσοφία ζωής … έννοιες που σε κάνουν να χασμουριέσαι και μόνο στην ανάγνωση, πόσο μάλλον να τις αναλύσεις και να τις κάνεις κτήμα σου. Πριν προλάβεις να με βγάλεις ψευτοφιλόσοφο αγαπητέ αναγνώστη, όχι, ούτε εγώ έχω παιδεία. Και όχι δεν θεωρώ ότι για να γράψεις ένα beat 4/4 και μία απλή μελωδία ή για να μιξάρεις με ένα μείκτη και 2 cd player χρειάζεται να έχεις ανακαλύψει συμπαντικές αλήθειες. Η παιδεία μας φαίνεται μέσα από την συμπεριφορά μας. Πριν και μετά το studio, πριν και μετά το dj set. Τί εννοώ μ αυτο;
Ότι καλώς ή κακώς το κλασσικότερο εισερχόμενο μήνυμα απο djs/producers στο Facebook ή σε οποιοδήποτε άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης είναι αυτό του τύπου : ‘’Man auto einai to kainourgio mou official page sto fb. Kane like”, “Bro eimai se auto to contest gia djs. Rikse ena vote ki as min exeis akousei kan to set mou’’, ‘’Dude exo grapsei auto to arthro ki epeidi eimai o no 1 arthrografos stin polikatoikia mou kane share’’, ‘’Filaraki akou to amixaristo track mou. H etoimi mpota moy xwris kan epe3ergasia apo to library skotonei’’. Ίσως υπερέβαλα λίγο, αλλά το νόημα νομίζω είναι σαφές.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το να ανταλλάσσω απόψεις, ιδέες και στοιχεία με άτομα που αγαπάμε την ίδια μουσική. Ίσα ίσα που νιώθω πολύ όμορφα όταν γίνεται κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα μου έγκειται στην απαίτηση πολλών να γίνουμε υποστηρικτές της δουλειάς τους και όχι αντικειμενικοί κριτές. Να κάνουμε share όχι επειδή αυθόρμητα μας βγαίνει αλλά επειδή κάποια αόρατη δύναμη μας το επιβάλλει. Να υποστηρίξουμε δημόσια την προσπάθεια κάποιου όχι γιατί πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο, αλλά επειδή θα λάβουμε πίσω το support σε βάθος χρόνου. Να γράψουμε διθυραμβικά status για να το κάνουν κι αυτοί όταν θα έρθει η δική μας στιγμή να απαιτήσουμε κάτι.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο σεβασμός, η εκτίμηση και οι λοιπές συναφείς έννοιες, δεν ανήκουν στην κατηγορία ‘’de facto’’. Κερδίζονται, δεν απαιτούνται. Κι εκεί φαίνεται η παιδεία μας. Αν δεν κάνεις ‘’support’’ σώνει και ντε, αυτομάτως γίνεσαι πικρόχολος, κακός και ζηλιάρης. Το ενδεχόμενο να μην σε ικανοποιεί αυτό που λαμβάνεις δεν υφίσταται(;). Το ενδεχόμενο η αισθητική σου να κινείται σε άλλη τροχιά από του χι – ψι γουοναμπι καριεριστα ούτε(;). Kαι κάπως έτσι ξεκινάει η παράνοια του σεβασμού. Κόντρες γιατί κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να διατηρούν μία ποιότητα στην δουλειά και το δημόσιο προφίλ τους, ενώ άλλοι εκτίθενται για μια χούφτα like παραπάνω. Οι πρώτοι στα μάτια των δεύτερων είναι άτομα που κοιτάνε την πάρτη τους, δεν σέβονται, δεν υποστηρίζουν και δεν νοιάζονται να πάει μπροστά η σκηνή. Οι δεύτεροι στα μάτια των πρώτων είναι εφήμεροι, αφελείς τύποι, που στον βωμό του να γίνουν rock stars θυσιάζουν τα πάντα. Και οι δύο πλευρές διαθέτουν πληθώρα επιχειρημάτων. Ο χρόνος θα δείξει ποιοι τελικά άξιζαν και ποιοι όχι.