Πάντοτε εκλάμβανα την μουσική ως ένα μέσο επικοινωνίας. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά σε επίπεδο δημιουργικότητας, αισθητικής και συναισθημάτων μέσα από την ακρόαση ενός μουσικού έργου (με την ευρύτερη έννοια της λέξης έργο) είναι σαγηνευτικός. Ωστόσο, όταν στην εξίσωσή μας μπουν έννοιες όπως βιομηχανία, καριέρα, δόξα, χρήμα, show business (και άλλα αντίστοιχα) τότε τα πράγματα ίσως να μην αντιμετωπίζονται από την ‘’ρομαντική’’ τους πλευρά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τα τελευταία χρόνια το djing έχει γίνει μία τάση μόδας. Σε καθημερινή βάση όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης προστίθενται στον κλάδο, ο οποίος γνωρίζει μία οικονομική και επιχειρηματική άνοδο και όλα αυτά σε ένα απαστράπτον περιβάλλον. Όλο και περισσότερα παιδιά, μικρότερα ή και μεγαλύτερα, επενδύουν και χτίζουν τα όνειρά τους γύρω από την προοπτική μίας international καριέρας. Κάποιοι το βρίσκουν θεμιτό, κάποιοι όχι. Η προσωπική μου άποψη είναι πως θεμιτό ή αθέμιτο δεν είναι το δικαίωμα ενός ανθρώπου να στοχεύει ψηλά, αλλά ο τρόπος που θα προσεγγίσει την εξέλιξη και την επιτυχία του. Δυστυχώς, πέραν του διαδικτύου και μερικών σκόρπιων εμπειριών δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το τι γίνεται στο εξωτερικό, συνεπώς θα περιοριστώ στα της χώρας μας για να αναλύσω την παραπάνω σκέψη.
Τον καιρό που βρίσκομαι ‘’ενεργά’’ στον χώρο του djing, είχα την τύχη να γνωρίσω άψογους επαγγελματίες, επώνυμους και λιγότερο γνωστούς. Άτομα που αγαπούν με έναν ουσιαστικό τρόπο αυτό που κάνουν, ακομπλεξάριστα και χώρις να τους απασχολεί ιδιαίτερα το τί κάνουν οι άλλοι. Από την άλλη, ήρθα σε επαφή και με κάποιους οι οποίοι αγαπούσαν αυτό που έκαναν αλλά μόνιμα κάτι τους έφταιγε και έβγαζαν έναν κομπλεξισμό στην επιτυχία που μπορεί να είχε κάποιος άλλος στον χώρο, επικαλούμενοι ‘’κλίκες’’ κτλ. Σαν να υπήρχε μόνιμα μία αόρατη απειλή για αυτούς. Για να μην γίνομαι και άδικος, ορισμένοι έχουν κάθε λόγο να νιώθουν αδικημένοι από την έλλειψη προβολής ή από την επισκίασή τους από συναδέλφους λιγότερο ταλαντούχους αλλά περισσότερο επιτυχημένους. Και θα ήμουν τυφλός αν έλεγα πως δεν υπάρχουν ‘’κλίκες’’ και άτομα που χρησιμοποιούν ‘’υπόγεια’’ μέσα για να πετύχουν εις βάρος άλλων. Παρόλα αυτά είναι τόσο συχνό το φαινόμενο της συνωμοσιολογίας που στα μάτια μου μοιάζει με μία ιδανική δικαιολογία για την αποτυχία μίας καριέρας.
‘’Εγω; Εγώ αγόρι μου ξέρεις γιατί δεν πετυχαίνω; Γιατί ο τάδε με την παρέα του γυρνάνε και με υποβαθμίζουν παντού’’. ‘’Καλά ας μην ήταν αυτή η κλίκα που έχει κάνει κατάληψη σε όλα τα καλά μαγαζιά και κάνουν parties και θα σου έλεγα εγώ που θα ήμουν τώρα’’ ‘’Με όλους αυτούς γύρω μας πώς να πάει μπροστά η σκηνή; Άσε τα έχω δει εγώ, εσύ είσαι πιτσιρικάς δεν ξέρεις’’. Ας το παραδεχθούμε. Όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει ή εχουμε πει κάτι αντίστοιχο σε συζήτηση με djs και παραγωγούς τόσο στα social media όσο και σε κοινή μας έξοδο. Και φυσικά η ‘’άλλη πλευρά’’ βγαίνει να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά. Έτσι, δημιουργείται ένα κλίμα οπαδισμού γύρω από την σκηνή. To πρόβλημα εντουτοις δεν σταματάει εκεί. Σε όλο αυτό προστίθενται και οι νεοεισερχόμενοι στον χώρο , οι οποίοι θα μπουν στην διαδικασία της ίντριγκας και θα χωριστούν σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Και η όλη κατάσταση ανακυκλώνεται.
Το ερώτημα είναι το εξής. Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση βγαίνει κάποια ουσία; Παύουν να υπάρχουν άνθρωποι με υπέρμετρο εγωισμό και κερδοσκοπικές τάσεις; Θα έλεγα πως όχι. Ίσα ίσα που τους δίνεται και μία προβολή παραπάνω. Από την άλλη, αυτοί που νιώθουν αδικημένοι, εξελίσσονται με κάποιο τρόπο πάνω στην τέχνη τους; Όχι. Απλά αναλώνουν την δημιουργικότητά τους σε βαδύγδουπες δηλώσεις και βγαίνουν οι ”κακοί” της υπόθεσης χωρίς να είναι. Αν έμαθα κάτι μέσα από την παρουσία μου στον χώρο είναι πως αν κάποιος δουλευεί σκληρά και παράγει έργο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκει τον δρόμο του.
Το πρόβλημα δεν είναι οι ‘’κλίκες’’. Αυτές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε κάθε κομμάτι του κοινωνικού φάσματος, όχι μόνο του djing. Το πρόβλημα είναι πως αντί να αγνοήσουμε την ύπαρξή τους και να κοιτάξουμε να εξελίξουμε ατομικά το περιεχόμενο της ενασχόλησής μας με την μουσική και συλλογικά να το επίπεδο της σκηνής μέσα σε ένα κλίμα ενότητας και σύμπραξης, δημιουργούμε και συντηρούμε έναν πύργο της Βαβέλ.
Μπορεί να είναι υπερβολικά ‘’ρομαντικό’’, αλλά αν μπουμε στην διαδικασία να αφήσουμε τις κόντρες στην άκρη και χρησιμοποιήσουμε την δημιουργικότητά μας σε ένα πιο ‘’ειρηνικό’’ πεδίο, τότε ίσως αυτή η σκηνή πάει ένα βήμα παραπέρα. Ούτως ή άλλως ταλέντα υπάρχουν.