Έλληνες dj και παραγωγοί . Ο κλάδος που , όπως εύστοχα ανέφερε και ο Greg , είναι ο δεύτερος χειρότερος μετά τους ταξιτζήδες . Κόντρες , ίντριγκα , θάψιμο , στρατόπεδα , κλίκες και άλλα συναφή είναι σχεδόν εφάμιλλα με την έννοια του Έλληνα dj . Κλίμα που θα ζήλευαν και τα οπαδικά συνδικάτα ποδοσφαιρικών ομάδων .
Ωστόσο από την προηγούμενη εβδομάδα σαν κάτι να ” πάγωσε ” όλη αυτή την ατμόσφαιρα . Η ανακοίνωση για την κατάσταση της υγείας του Νίκου Διαμαντόπουλου , έφερε μία γενικότερη αίσθηση ” πάγου ” στους κύκλους της εγχώριας Dance μουσικής κοινότητας . Ένα νέο που μας σόκαρε όλους . Είτε τον γνωρίζουμε είτε όχι , είτε είμαστε ακροατές της μουσικής του είτε όχι , είτε τον έχουμε ακούσει σε κάποιο gig του είτε όχι , όλοι σαστίσαμε στην θέα αυτής της είδησης . 
Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω να πω πολλά για τον Νίκο . Δεν τον έχω γνωρίσει , συνεπώς δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να μιλήσω για το ποιόν του ανθρώπου . Το μόνο που μπορώ να παραθέσω είναι πως είμαι υποστηρικτής της μουσικής του και πως όταν κάποια στιγμή του είχαμε στείλει ένα κομμάτι με τον έταιρο Medusa , όχι μόνο απάντησε άμεσα , αλλά μας έδωσε και χρήσιμες συμβουλές για τις παραγωγές μας χωρίς να μας γνωρίζει .
Επιπλέον , είναι πραγματικά άξιο αναφοράς το γεγονός πως πρόκειται για έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν έχει ακουστεί ποτέ ούτε ψίθυρος κακού λόγου και πως όλοι όσοι τον έχουν ζήσει μιλούν για έναν σπάνιο χαρακτήρα , κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται και από την άμεση κινητοποίηση όλου του κλάδου ώρες αφού μαθεύτηκε η κατάσταση της υγείας του . Το τριήμερο festival καθώς και ο λογαριασμός κατάθεσης στην Τράπεζα Πειραιώς ( IBAN GR 63 0172 1740 0051 7404 4110 926 ) οργανώθηκαν και κοινοποιήθηκαν σε μεγάλο μέρος των social media μέσα σε ελάχιστο χρόνο . Και αυτό λέει κάτι .
Λέει κάτι όχι μόνο για τον Νίκο . Ούτε μόνο για την ανθρωπιά που όλοι κρύβουμε μέσα μας . Κυρίως , λέει κάτι για το μικρό , το μεγάλο ( ή το τεράστιο ) ” Έγώ ” που έχουμε ο καθένας μας προσωπικά , αλλά και για τις σχέσεις μεταξύ μας σαν κλάδος . Δεν γκρινιάζω , ούτε εύχομαι να ήταν αλλιώς τα πράγματα . Στο κάτω κάτω ” it is what it is ” που λένε και στο εξωτικο και παράλληλα γραφικό χωριό μου . Αλλά μου γεννάται το ερωτημα : Εφόσον μπροστά σε ένα ζήτημα υγείας μπορούμε να παραμερίσουμε τις μηδαμινές ή τις γιγάντιες λεπτομέρειες που μας χωρίζουν , μήπως αυτό από μόνο του μας αποδεικνύει πως αυτές οι καταστάσεις ίσως να μην είναι και τόσο ουσιώδεις γενικά ;
Όπως και να ‘χει το πράμα , είναι πολύ όμορφο που έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα η Dance κοινότητα είναι ενωμένη και το μόνο που έχει πραγματική σημασία είναι να βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του μία προσπάθεια με ιερό σκοπό . Γιατί ό,τι και να μας χωρίζει , σε αυτά τα πράγματα δεν χωρούν οπαδικά !