Η αγορά της μουσικής έχει πάρει την κατιούσα τα τελευταία χρόνια με την άνοδο του internet, των p2p προγραμμάτων, του youtube κτλ. Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος που αναπόφευκτα συνέβη, όπως πχ αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα συμβεί οι εργάτες να αντικατασταθούν πλήρως από ρομπότ (ήδη συμβαίνει), είναι πολλές και διαφόρων ειδών. Μια από αυτές είναι η υπερβολικά πολύ σε ποσότητα και κακή σε ποιότητα μουσική.
Σε καμία περίπτωση δεν ήμουν υπέρ του κόστους των cd ή των βινυλίων κάποτε που ίσως να ήταν μεγάλο και φυσικά στους καλλιτέχνες φτάνανε ψίχουλα από αυτά τα μεγάλα ποσά. Δε θα μπούμε όμως σε αυτά τα «νερά». Το θέμα αυτό θέλει να αναδείξει την αξία της αγοράς της μουσικής σήμερα, όπου οι τιμές έχουν «λογικευτεί» και ο αγοραστής έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει σε ψηφιακή μορφή τη μουσική του, επιλέγοντας μάλιστα μεμονωμένα κομμάτια ενός άλμπουμ και πληρώνοντας μόνο για αυτά. Και όλα αυτά από την «επαγγελματική» οπτική ενός dj.
Ναι ξέρω, «τα μεροκάματα είναι μικρά και δεν είναι πολλά, έχουμε κρίση, δεν έχω paypal»… Οι πιο συνηθισμένες δικαιολογίες είναι αυτές… Βέβαια όποιος γεύτηκε το τζάμπα γλυκάθηκε και δε γύρισε πίσω. Αν νομίζετε ότι θα σας παροτρύνω να αγοράσετε κάθε τι που προσθέτετε στη δισκοθήκη σας ώστε να ανταπεξέλθετε σε υποχρεώσεις στη δουλειά σας κάνετε λάθος. Θα σας δώσω το δικό μου παράδειγμα όμως ώστε να γίνω καλύτερα αντιληπτός.
Κατεβάζω μουσική. Ναι το παραδέχομαι είμαι εγκληματίας… Φυσικά όχι από youtube ή από ηχογραφήσεις και οτιδήποτε άλλο ερασιτεχνικό. Όλοι έχουμε τις πηγές μας. Όλοι όσοι το ψάχνουμε τουλάχιστον. Προσθέτω κατά μέσω όρο 20 κομμάτια το μήνα, από τα οποία θα παίξω τα 10-12 από μία φορά και ίσως 5-6 να τα κρατήσω ζωντανά στο set μου περισσότερο καιρό. Για κομμάτια λοιπόν με τα περισσότερα play-counts, έχω και μια απόδειξη αγοράς στο email μου. Δεν είναι πολλά, είναι 20-30 ευρώ το μήνα, το πολύ. Και δεν είναι πάντα, υπάρχουν και «ξεροί» μουσικά μήνες. Δε μπορώ να διανοηθώ dj που θέλει να λέγεται επαγγελματίας να μη μπορεί να δώσει ένα εικοσάρικο το μήνα, για κομμάτια που αρέσουν στον ίδιο, που ο ίδιος του τα ξεχώρισε και τα ενσωμάτωσε στο set του. Όταν μάλιστα σκέφτομαι τις παλιότερες εποχές που κυριολεκτικά σπαταλούσαμε το μεροκάματο για cd/βινύλια και δε μας έφτανε κιόλας, μην απορείτε που οι παλιοί λένε διάφορα και «κράζουν». Εκτός από τους κακοπροαίρετους ή κολλημένους, οι υπόλοιποι έχουν κάποιους λόγους προφανώς.
Με το να αγοράσετε 5-10 κομμάτια το μήνα (των 2 και λιγότερων πλέον ευρώ), αναγνωρίζετε την αξία αυτών που δημιούργησαν το κομμάτι που επιλέξατε. Και το επιλέξατε μέσα από πολλά κακά κομμάτια. Μέσα από πολλές ώρες επίπονης ακρόασης κακής μουσικής. Συμβάλετε έστω και ελάχιστα στο να ξεκαθαρίζει το τοπίο από κακούς παραγωγούς, παραγωγούς εφήμερους, που ήρθαν για να κάνουν ίσως μια «αρπαχτή». Συμβάλετε μακροπρόθεσμα στο να ελαττωθεί ο χρόνος της επίπονης αυτής ακρόασης κακής μουσικής που κάνετε για να βρείτε καινούρια καλά κομμάτια… Άρα χαριτολογώντας, κάνετε καλό στον εαυτό σας!
Σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι και σημαντικότεροι λόγοι αγοράς μουσικής. Προσπάθησα να το εστιάσω στο djing και με αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, συνέταξα ένα άρθρο που σκοπό δεν έχει να κρίνει, αλλά όπως ειπώθηκε στην αρχή να παροτρύνει αυτόν που σέβεται τον εαυτό του και αποκαλείται επαγγελματίας στην αγορά της δικής του αγαπημένης μουσικής. Αφορμή στάθηκαν κάποιοι δικοί μας καλλιτέχνες που εκτιμάω άπειρα δείχνοντάς τους το σεβασμό μου με αυτόν τον απλό τρόπο: «αγορά». Ξέρουν αυτοί.