Οι άνθρωποι γκρινιάζουν συνέχεια για τη σύγχρονη εικόνα της μουσικής. Ακούμε πολύ συχνά πλέον ότι η μουσική “δεν είναι τόσο καλή όσο ήταν παλιά”, ή ότι “το ροκ πεθαίνει”. Αναρωτηθήκατε τι κρύβεται πίσω ή μπροστά από αυτές τις απόψεις; Η απάντηση είναι, ένας ευρέως διαδεδομένος μαλακισμένος μουσικός ελιτισμός.
Οι λεγόμενοι “λάτρεις της μουσικής” είναι στην πραγματικότητα αυτοί που στραγγαλίζουν τη μουσική.
Γιατί; Διότι προκειμένου να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους και την ταυτότητα τους στους κοινωνικούς κύκλους, έχουν μάθει να μισούν. Σε ορισμένους κύκλους μάλιστα, κάποιοι άνθρωποι θα σας δώσουν περισσότερα εύσημα για τις μπάντες ή τη μουσική που κακολογείτε, παρά για τις μπάντες που αγαπάτε κι επευφημείτε. Μπορείτε π.χ. να πείτε “σιχαίνομαι το hiphop και τους χιπχοπάδες γιατί έχουν καταστρέψει τη μουσική και να κερδίσετε δεκάδες φίλα προσκείμενα σχόλια από τους γύρω σας. Μπορεί ακόμη και να ξεκινήσετε μια παθιασμένη συζήτηση για την “κατάντια” της μουσικής σε σχέση με αυτήν που ακούγατε παλιότερα. Πείτε όμως για παράδειγμα “αγαπώ την μουσική των Goin’Through,” και ο κόσμος θα ανταποκριθεί σχετικά άνετα του τύπου: “Ναι, ΟΚ, καλοί είναι.” Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα πάρετε την ίδια ποσότητα αντίδρασης με το αν κάνατε αρνητική κριτική.
Μερικοί άνθρωποι υπονομεύουν στη μουσική παλέτα, μόνο ένα συγκεκριμένο είδος. Θεωρούν ότι αυτή, και μόνο αυτή η μουσική έχει λόγο ύπαρξης και αν δεν συμφωνείτε μαζί τους, τότε μάλλον είστε “άσχετοι”. Δυστυχώς για αυτούς οι μουσικές τους προτιμήσεις δεν είναι “ανώτερες”. Είναι απλά “μικρότερες”. Τους αρέσει λιγότερη μουσική, τόσο απλά. Αλήθεια πώς έχει επικρατήσει κάτι τέτοιο ως κάτι καλό; Γιατί δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την λεγομένη εμπορική μουσική ταυτόχρονα με την πιο εξειδικευμένη; Γιατί δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την pop μουσική ταυτόχρονα με την πιο “σκοτεινή” ή underground; Γιατί πρέπει να ισχύει πάντα το ένα ή το άλλο; Γιατί αν σου αρέσει το “x” είδος θα πρέπει υποχρεωτικά να μισείς ή να απαξιώνεις το “ψ”;
Όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μουσικής δεν δημιουργήθηκαν για τον ίδιο λόγο, ούτε για να τα ακούμε κάθε στιγμή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξαναφέρνω για παράδειγμα την pop μουσική. Η pop μουσική δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι βαθιά σε νοήματα. Δεν υποτίθεται ότι είναι περίπλοκη. “Είναι σκατά, ρηχή, εμπορική και καταστρέφει τη μουσική γενικότερα, κτλ, κτλ, κτλ. Είναι διασκεδαστική, πιασάρικια, καλή μουσική για να χορεύουν κάποιοι σαν ηλίθιοι.” Αυτά είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές και συνηθισμένες απόψεις εκεί έξω.
Γιατί όμως μισούν τα κύρια μουσικά χαρακτηριστικά της; Αν δεν σας αρέσει, ΟΚ! Όλα καλά. Δεν είναι του στυλ σου. Δεκτό! Αλλά γιατί να ασκήσεις τέτοια κριτική και να τη μισήσεις διαδικτυακά παρέα με τους φίλους σου; Δεν βλέπω το νόημα. Μάλλον αντιπαραγωγικό μου μοιάζει και δεν βοηθά κανέναν.
Όσο περισσότερο μισούμε, τόσο πιο κατακερματισμένη καταλήγει η μουσική γενικότερα. Υποτίθεται πως η μουσική δημιουργήθηκε για να μας φέρει ακόμα πιο κοντά, να μας ενώσει, ενώ το μόνο πράγμα που καταφέρνει σύμφωνα με τα παραπάνω είναι το μίσος και μάλιστα χωρισμένο και οργανωμένο σε ομάδες. Η μουσική δεν πρέπει να ανταγωνίζεται και να αποκλείει η μία την άλλη. Όσο περισσότερη μουσική σας αρέσει, τόσο περισσότερη μουσική θα μοιραστείτε με τους φίλους σας, τόσο περισσότερη μουσική θα τραγουδήσετε στο δρόμο, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχετε να εκφραστείτε ή να εμπνευστείτε.
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι μπορείτε να δεχτείτε τη διαφορετικότητα των ειδών και να ακούσετε πολλή και διαφορετική μουσική. Αν μάλιστα είστε και δημιουργοί και θέλετε να παρουσιάσετε καινούργιο, μοναδικό ήχο που κανείς δεν έχει ως τώρα προτείνει, σίγουρα δε θα καταφέρετε πολλά όταν ακούτε τα ίδια και τα ίδια. Ή συγκεκριμένο ήχο από συγκεκριμένα συγκροτήματα κατ’ επανάληψη.
Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους βασικούς λόγους της πτώσης του σύγχρονου μουσικού είναι ότι δεν ακούει αρκετή μουσική. Επομένως, βγείτε από φούσκα σας και δοκιμάστε να ακούσετε μουσική χωρίς προκατάληψη. Δοκιμάστε, κι απορρίψτε το…
… αλλά σταματήστε να μισείτε.
Η μουσική πεθαίνει γιατί το κοινό όχι μόνο είναι στενόμυαλο αλλά και εχθρικό πλέον απέναντι σ’ αυτήν, στις μορφές και στα είδη της. Βγαίνοντας από τη μουσική φούσκα σας, σταματήστε να διαλύετε τη μουσική απαξιώνοντας την και αρχίστε να εξερευνάτε τα διαφορετικά είδη της. Υπάρχει πολύ μουσική που δεν έχετε ακούσει ακόμα.
Γι αυτό λοιπόν αγκαλιάστε τη μουσική. Ίσως έτσι να ανακαλύψετε κάτι καινούριο, κάτι για εσάς!!!