Dedicated to all the vinyl freaks out there!!!
Με χαρά διαπιστώνω ότι αυξάνονται και πάλι οι πωλήσεις των βινυλίων. Βλέπεις, μόνο αν έχεις ζήσει την εποχή του βινυλίου μπορείς να καταλάβεις την αξία του να ανακαλύπτεις την επόμενη μεγάλη επιτυχία, να ξεχωρίζεις ένα διαμάντι ανάμεσα σε τόνους σαβούρας. Είχα την χαρά να ζήσω την εποχή αυτή. Ίσως όχι τόσο όσο κάποιοι παλιότεροι djs, όμως υπήρξα και εγώ vinyl freak.
Και πως ξεχωρίζεις ένα vinyl freak;;; Πολύ εύκολα!!! Είναι αυτός ο τύπος που θα προτιμήσει να δώσει τα χρήματα του για να αγοράσει βινύλια απ’ότι να πάρει ρούχα. Είναι αυτός ο τύπος που θα ξημεροβραδιάζεται στα δισκοπωλεία σαν junkie που ψάχνει την δόση της εβδομάδας. Είναι αυτός ο τύπος που θα προτιμήσει να μείνει άφραγκος μια βδομάδα, για να αγοράσει δυο βινύλια παραπάνω.
Τα έκανα όλα αυτά και ήταν η μόνη στιγμή που καταλάβαινα πως νιώθουν οι γυναίκες shopaholics, που θέλουν να ψωνίζουν αλόγιστα ρούχα ή παπούτσια. Κάθε Σάββατο βρισκόμουν στο Soho και πιο συγκεκριμένα στο Blackmarket Records και το Uptown Records για να ψωνίσω τα βινύλια της εβδομάδας. Ξεκινούσα με ένα Extra Large καφέ το πρωί και έβγαινα από το δισκοπωλείο νύχτα. Έπιανα θέση μπροστά από ένα MK2 και δεν έφευγα ούτε για κατούρημα…και πιστέψτε με…πόσες φορές μπορεί να ήθελα…
Το συναίσθημα του να ανακαλύπτεις ένα φοβερό b-side, ένα white label ή ένα promo που μπορεί και να μην κυκλοφορούσε ποτέ, ήταν ένα συναίσθημα ανεκτίμητο και απερίγραπτο για όσους δεν το έχουν ζήσει! Ήταν η απόλυτη ικανοποίηση με ένα κρυφό χαμόγελο μην πάρουν χαμπάρι οι άλλοι τι ανακάλυψες. Είχες ήδη δημιουργήσει την εικόνα στο μυαλό σου να παίζει το κομμάτι στα ηχεία του club και από κάτω να σε αποθεώνουν…άσχετα αν συνέβαινε ελάχιστες φορές αυτό.
Φυσικά όταν τελείωσαν οι σπουδές στο Λονδίνο, περιορίστηκε και η πρόσβαση μου στα βινύλια. Έτσι υπήρξε ο Maik, ένας τύπος που έκανε εισαγωγή κάποια βινύλια και μας έστελνε ένα μήνυμα και τρέχαμε να ακούσουμε και να προλάβουμε να πάρουμε κάποια από αυτά που είχε φέρει αν μας ενδιέφεραν. Ο Maik όμως το εγκατέλειψε γρήγορα το επάγγελμα γιατί όπως έλεγε είχε μαζέψει αρκετές τάπες από συναδέλφους. Όμως ακόμα και αυτό είχε την πλάκα του, μιας και ανέβαινες στο πατάρι του ζαχαροπλαστείου, για να ακούσεις τι είχε φέρει και ήλπιζες να τσιμπήσεις κάτι καλό. Βλέπεις είχε και αυτό το τελετουργικό του.
Η αίσθηση του βινυλίου ήταν εξίσου έντονη όταν έπαιζες. Τότε που ερχόταν να δουν τον τίτλο του τραγουδιού που δεν είχαν ξανακούσει. Πόσες φορές ερχόταν και έβλεπαν white label και ξενέρωναν. Τότε ούτε shazam ούτε τίποτα…έπρεπε να σε ρωτήσουν και αυτό ήταν που τους έσκιζε. Γιατί ήξεραν ότι πολύ δύσκολα θα έπαιρναν απάντηση. Η μαγεία ήταν όμως να έχεις κάνει εσύ το κομμάτι επιτυχία και να μην το παίζει κανείς άλλος. Να μην μπορούν να το βρουν πουθενά. Αξία ανεκτίμητη.
Δύσκολα επιστρέφουν αυτές οι εποχές. Όσο και να αυξηθούν οι πωλήσεις των βινυλίων δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσουμε να ζήσουμε αυτό το συναίσθημα, όμως είμαι σίγουρος ότι όλοι οι vinyl djs έχoυν μία όμορφη ιστορία βινυλίου να σου διηγηθούν και αυτό είναι αναντικατάστατο.