Γράφω το άρθρο έχοντας μόλις επιστρέψει από το TECHNIQUES Festival στο Gazi Music Hall, μή ξέροντας ακριβώς πότε θα δημοσιευθεί αλλά τα πράγματα είναι ζεστά και έντονα ακόμα.
Ότι μουσικό φεστιβάλ γίνεται είναι πάντα καλό. Πόσο μάλλον όταν αφορά την ηλεκτρονική μουσική που όλοι αγαπάμε. Το Techniques φέστιβαλ έκανε δειλά τα πρώτα του βήματα πριν χρόνια και κατάφερε να καθιερωθεί και να εξελλίσεται χρόνο με το χρόνο. Αυτό φαίνεται από τη μεγάλη προσέλευση του κοινού αλλά και από την καλύτερη οργάνωσή του χρόνο με το χρόνο.
Έφτασα λίγο πρίν ξεκινήσει το set του ο Ritchie Hawtin. Την ίδια στιγμή ετοιμαζόταν στο stage 2 και ο Solomun για το οχτάωρο set του παρακαλώ! Και τα 2 stages ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Δυνατός ήχος, lasers, strobe lights , χαρούμενα πρόσωπα συνέθεταν την εικόνα της βραδιάς.
Ο Ritchie Hawtin ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά τις 3. Θα χαρακτήριζα το set του με δύο γνώριμες για τους παραγωγούς λέξεις: Drums & Percussions. Γρήγορες basslines -ίσως πιό γρήγορες από αυτές που μας έχει συνηθίσει-, set σχεδόν άδειο από μελωδικές γραμμές αλλά με αστείρευτη ενέργεια που διοχέτευε στο κοινό με την τέλεια τεχνική του. Μου αρέσει όταν οι djs σχεδόν παράγουν μουσική στα live set. Ο Hawting είναι ένας από τους καλύτερους στο ειδος του. Δεκάδες samples από drums, percussions, loops, έπεφταν πάνω στα tracks που ήδη έπαιζαν στον ‘αέρα’ δίνοντάς του τη δυνατότητα να προσθέτει αυτά τα παραπάνω στοιχεία που χαρακτηρίζουν το παίξιμό του και τη τεχνική του. Κατά τη γνώμη μου προετοίμασε καλά το έδαφος για τη Nina kraviz.
Αφού ολοκλήρωσε το τρίωρο set του Hawting, ήρθε η σειρά της Nina kraviz. ‘Dark’ basslines με έντονη τη παρουσία των Arpeggiators στην επιλογή των tracks. Μου άρεσε ιδιαίτερα η χρησιμοποίηση των vocals και σαν loops/samples αλλά και σε original μορφή τους μέσα στα tracks. Pads με βάθη και ατμόσφαιρα Nina Kraviz πρωταγωνίστησαν όπως φυσικά και η ταχύτητά του set. Δε θα μπορούσε άλλωστε να παίξει σε χαμηλότερη ένταση από τον προκάτοχο του stage. H Kraviz ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα να ακούσω και με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο χρησιμοποιεί μελωδικές γραμμές και στις παραγωγές της , αλλά και στα set της.
Όταν μεταφέρθηκα στο stage 2 , σχεδόν πίστεψα πως είμαι στο stage 1! O Solomun έχει τεράστιο κοινό τη χώρα μας και φάνηκε απο το -ασφυσκτικά γεμάτο stage 2. Οι λάτρεις των μελωδιών είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Ο Solomun έπαιζε σαφώς σε χαμηλότερες ταχύτητες (bpm) αλλά το set του σε παρέσερνε και σε ταξίδευε. Μου έκαναν εντύπωση οι αντιδράσεις του κόσμου και πόσο τον αποθέωναν σε κάθε μελωδική γραμμή που άκουγαν. Ο ίδιος το απολάμβανε και έκανε συνεχώς νοήματα στο κοινό, πράγμα όχι συχνό για αυτόν, καθώς η σκηνική του παρουσία είναι σχεδόν πάντα ήσυχη , σοβαρή. Να σημειώσω πως το να παίζει κάποιος μουσική για οχτώ ώρες δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Η προετοιμασία και η εμπειρία που χρειάζεται δεν είναι μικρή.
Αν με ρωτούσατε που πέρασες καλύτερα θα απαντούσα ανάποδα από τη σειρά που τους αναφέρω παραπάνω. Είμαι λάτρης της μελωδίας , άρα ο Solomun για τα αυτιά μου ήταν εκπληκτικός. Είμαι λάτρης και της ενέργειας όμως, άρα ανάμεσα σε Ritchie Hawtin και Nina Kraviz επιλέγω τη δεύτερη γιατί συνδύασε και μελωδικές γραμμές αλλά και ενέργεια με ταχύτητα στις basslines της. Προς θεού δε θέλω επουδενί να μειώσω τη μουσική του Hawtin , είναι καθαρά προσωπική άποψη και μουσικό γούστο.
Τελειώνοντας θέλω να σχολιάσω λίγο το θέμα του ακριβού εισιτηρίου που άκουσα από πολλούς αγνώστους αλλά και φίλους που δε παρευρέθηκαν στο φεστιβάλ. Έχουν όλοι δίκιο. Ζούμε σε εποχές που μετράμε και το παραμικρό ευρώ δυστυχώς. Από την άλλη είναι ευλογία το κάθε μουσικό φεστιβάλ που γίνεται στη χώρα, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους ιδιοκτήτες του, αν αναλογιστεί κανείς τα έδοδα, ηχητικό εξοπλισμό , φώτα , lasers, γιγαντοοθόνες , ενοίκιο χώρων , αμοιβές προσωπικού και φυσικά αμοιβές των djs που συμμετέχουν.
Έυχομαι και ελπίζω να φτάσουμε και πάλι στη θέση του να είναι εύκολο για όλους να παρευρίσκονται στα αγαπημένα τους φεστιβάλ και συναυλίες.