1995
Μόλις έχω επιστρέψει από το σχολείο και ακούω τον τότε θρυλικό ραδιοσταθμό ‘Jeronimo groovy’. Το Jingle που ακούγεται μας ενημερώνει για νέα κυκλοφορία. Ακούω πιάνο, ωραία μελωδία που εξελίσσεται για κάποια δευτερόλεπτα. Σκέφτομαι πως ακούω κάποια νέα μπαλάντα και πως όπου να’ναι θα ακούσω και τα φωνητικά. Το κομμάτι όμως αρχίζει και ΄φορτώνει’….drums ακούω..με τη μελωδία στο backround έτοιμη να σκάσει από την αναμονή της για εξέλιξη….και συμβαίνει….ξεκινά η bassline και πάνω της εξελίσσεται η αρχική μελωδία, έχω μείνει άναυδος , ακούνητος αλλά παράλληλα θέλω να σηκωθώ και να χορέψω, ακόμα και στα σημεία που η μελωδία δεν παίζει..παρά ακούγεται η bassline ολομόναχη. Ήταν αρκετή όμως!
Το αποκορύφωμα έρχεται στο τέλος όπου το RF (ήχος Synthesizer) , φέρνει το κλείσιμο του ταξιδιού αυτού! Γιατί μόνο ταξίδι χαρακτήριζες αυτό που ένιωθες. Για κάποιο λόγο δεν ανακοινώνεται το όνομα του παραγωγού και ο τίτλος του κομματιού. Με θυμάμαι να προσπαθώ να επικοινωνήσω με το σταθμό χωρίς επιτυχία. Επικοινωνώ τελικά την επόμενη το μεσημέρι. Ζήτησα να μάθω πως λέγεται το τραγούδι με το πιάνο που άκουσα την προηγούμενη..”συγνώμη που καλώ μετά από μία μέρα, ελπίζω να θυμάστε η έστω να καταλάβατε ποιό κομμάτι λεω” , για να πάρω την απάντηση ”και να θέλαμε να το ξεχάσουμε , δε γίνεται, έχει σπάσει το τηλεφωνικό κέντρο από χθες…ο παραγωγός λέγεται Robert Miles και το κομμάτι που ψάχνεις λέγεται Children”.
θεωρώ σχεδόν σίγουρο πως ούτε ο ίδιος ο Robert Miles είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε συνθέσει και τι δύναμη έκρυβε αυτός ο ταξιδιάρικος ήχος του Clidren. Τα charts παγκοσμίως όσο περνούσαν οι μέρες τρελαίνονταν…το children αν δεν ήταν Νο1 -που στις περισσότερες χώρες ήταν- , υπήρχε μέσα στη πρώτη τριάδα για εβδομάδες ολόκληρες.
Όλοι περιμέναμε το επόμενο βήμα του παραγωγού. Και έρχεται το ”Fable”. Με θυμάμαι να τρέχω στο ξάδερφό μου και να συντονιζόμαστε στο σταθμό για να το ακούσουμε , μέχρι να έρθει στο δισκοπωλείο και να το ακούσουμε τόσες φορές μέχρι να το βαρεθούμε.
Όταν..περίπου συνέβη αυτό, κατέφθασε το ”One and one”. Το ίδιο μελωδικό ,αυτή τη φορά ήρθε η έκπληξη όμως! Το κομμάτι είχε φωνητικά και ήταν σε συνεργασία με μία αγγελική φωνή, αυτή της Maria Nayler. Ο Robert Miles το είχε κάνει ξανά. Επιτυχία με τον γνωστό του μελωδικό ήχο καινοτομώντας όμως με τα φωνητικά. Για να μη παρεξηγηθώ…ηλεκτρονικός ήχος, σαφώς και υπήρχε , αλλά τα φωνητικά υπηρετούσαν τα pop-dance κομμάτια μέχρι εκείνο το σημείο.
Στη συνέχεια , πολλοί μιμήθηκαν τις παραγωγές του Robert Miles, και πλέον επίσημα η ”Mellow Dream Trance” είχε καταφθάσει. Αμέτρητες συλλογές με ”mellow dream trance” tracks κυκλοφόρησαν από και σε όλο το κόσμο. Παράλληλα με αυτές τις συλλογές ξεκίνησαν και οι acoustic versions των ιδίων dance κομματιών. Μέχρι και σήμερα τα περισσότερα trance tracks κυκλοφορούν και σε δύο versions, dance και acoustic. Θυμηθείτε τα βίντεο στο κανάλι του Armin Van Buuren με τίτλο ”Unplugged” , όπου όλες οι dance παραγωγές του και συνεργασίες γίνονται επανεκτελέσεις.
Το Children έχει γίνει αμέτρητα remix , σε κάθε είδος της ηλεκτρονικής μουσικής και αποτελεί ένα από τα πιό αναγνωρίσιμα κομμάτια όλων των εποχών! Η επιτυχία του επεκτάθηκε και σε κοινό που δεν επισκεπτόταν τα clubs, που σημαίνει πως η επιρροή του δεν έμεινε μόνο στους παραγωγούς και remixers της εποχής εκείνης όπου η Trance έκανε την εμφανισή της, αλλά ήταν το βασικότερο δείγμα αποδοχής και αναγνώρισης της, στον εκτός underground κόσμο!
Ουσιαστικά ήταν το πρώτο trance track που ”μπήκε” στους maisntream ραδιοσταθμούς. Έθεσε γερές βάσεις για την εξέλιξη και την πορεία της Trance μέχρι και σήμερα. Αν ο Larry Levan έβαλε τις βάσεις του djing ,όπως ‘εχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο, ο Robert Miles έβαλε τις βάσεις για τη χρησιμοποίηση φωνητικών , καθώς και μελωδιών πάνω σε γρήγορες basslines. Έκανε τη ”Mellow Dream Trance” μόδα , φέρνοντας τον νέο επαναστατικό ηλεκτρονικό ήχο. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι.
Είναι λυπηρό να χάνεται κάποιος σε οποιαδήποτε ηλικία. Ο James Dean είχε γράψει στο γυμνάσιο..”Αν ένας άνθρωπος μπορεί να γεφυρώσει τη ζωή με το θάνατο , κάνοντας κάτι σπουδαίο , αν μπορεί να ζήσει και μετά θάνατον, τότε μάλλον ήταν σπουδαίος”.
Ισχύει και για τον Robert Miles. Η μουσική οικογένεια δε ξεχνά ποτέ.