Η ψηφιακή τεχνολογία είναι πλέον καθεστός και στο χώρο του DJing. Στικάκια και λάπτοπ έχουν σχεδόν αντικαταστήσει τα CD και τα βινύλια και δεν είναι λίγες οι φορές που στα DJ booths βλέπεις μέχρι και σκληρούς δίσκους συνδεδεμένους στα laptops. Κάτι που σημαίνει ότι ο DJ έχει στη διάθεσή του αρκετές δεκάδες χιλιάδες ψηφιακά μουσικά αρχεία, γεγονός που δεν είναι απαραίτητα θετικό για το λόγο που θα εξηγήσουμε ευθύς αμέσως.
Κάνοντας μια αναδρομή στις προηγούμενες δεκαετίες, όταν οι DJs έπαιζαν με βινύλια, είχαν να επιλέξουν από τους δίσκους που είχαν στις βαλίτσες τους ή στη δισκοθήκη του μαγαζιού. Αυτό και μόνο το γεγονός, σήμαινε ότι ο DJ ήξερε ακριβώς ποιά albums και singles είχε στη διάθεσή του. Δοκιμάσε για τεστ να παίξεις ένα χαλαρό βράδυ με μία βαλίτσα βινύλια, αφήνοντας στην άκρη το στικάκι ή το λαπτοπ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα διαπιστώσεις, είναι πόσο “χαλαρό” γίνεται το μυαλό σου, έχοντας να επιλέξεις το επόμενο track από μερικές δεκάδες 12ιντσα, σε σχέση με τους τόνους (ή μάλλον terra) mp3 που έχεις να διαχειριστείς τα υπόλοιπα βράδια σκεπτόμενος τη ροή σου.
Η μετάβαση στις δύο αυτές εποχές έγινε φυσικά με τα CD-R, όπου οι διακοσάρες βαλίτσες γέμιζαν για πλάκα με τα CD που γράφαμε με επιλογές. Με αποτέλεσμα αν η οργάνωση δεν ήταν η σωστή, αφενώς να μην ξέρουμε τι tracks έχει ακριβώς το κάθε δισκάκι μας, αφετέρου να αργούσαμε να βρούμε το επόμενο track που θα βάλουμε αν δεν τα είχαμε όλα οργανωμένα ιδανικά. Αν στα CD-R το πρόβλημα άρχισε να εμφανίζεται, στα λάπτοπ και στικάκια που χωράνε αρκετά giga μουσικής το πρόβλημα μεγάλωσε τόσο, που πλέον η άρτια οργάνωση των playlists θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για την “παικτική” εξέλιξη ενός DJ.
Για να περάσουμε στο ψητό, το πρώτο πράγμα που πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας αρχίζοντας τη ταξίδι προς την Ιθάκη της ιδανικής οργάνωσης, είναι ότι είναι μέγα λάθος να προσπαθούμε να έχουμε τα πάντα μαζί μας την ώρα του DJ set. Αν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κουβαλάμε δεκάδες χιλιάδες tracks και θα χαθούμε ή θα χάσουμε μήνες για να τα οργανώσουμε σε playlists.
Αν παρόλα αυτά είσαι από τους ανασφαλείς που θέλουν να τα έχουν όλα μαζί τους, πλέον η τεχνολογία σου δίνει τη δυνατότητα να αγοράσεις ή να κατεβάσεις επιτόπου μέσω internet το τραγούδι που “έφαγες τη φλασιά” να παίξεις και δεν το έχεις μαζί σου ή ακόμα και να συνδεθείς επιτόπου με τον υπολογιστή ή το δίκτυο του σπιτιού σου και να το τραβήξεις από εκεί. Αρκεί να υπάρχει wi-fi ή να έχεις στικάκι internet.
Επομένως το πρώτο βήμα είναι να αφιερώσεις μερικά απογεύματα για να διαλέξεις ένα συγκεκριμένο αριθμό τραγουδιών που θα έχεις μαζί σου την ώρα της δουλειάς και που καλείσαι να τα οργανώσεις σε playlists. Δεν θα σου προτείναμε φυσικά να πας στο άλλο άκρο και να φτιάχνεις από το σπίτι το πρόγραμμα που θα παίξεις, κουβαλώντας μόνο τα τραγούδια που θα περιλαμβάνει, γιατί αν εξαιρέσουμε τους DJs των μεγάλων φεστιβάλ , οι υπόλοιποι πολύ απλά δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί η βραδιά μας.
Για να μπορέσεις λοιπόν να διαλέξεις αυτό τον αριθμό τραγουδιών που θα σε καλύψουν, απαραίτητη προυπόθεση είναι να ξεκαθαρίσεις αρχικά ποια είδη ή είδος μουσικής θέλεις να παίζεις ως DJ. Φτιάχνεις λοιπόν τους αντίστοιχους φακέλους με τα είδη μουσικής, αποφεύγοντας τα είδη αυτά να είναι γενικά. Για παράδειγμα ένας γενικός φάκελος “house” δεν έχει τόσο πρακτικό νόημα, σε αντίθεση με φακέλους “deep house”, “tech house” κλπ. που είναι σαφώς πιο συγκεκριμένοι.
Το δεύτερο βήμα πριν αρχίσεις να τοποθετείς τα τραγούδια σου μέσα στους φακέλους με τα είδη μουσικής, είναι να σκεφτείς την περαιτέρω οργάνωση των τραγουδιών αυτών μέσα στους φακέλους. Σίγουρα μία playlist με εκατοντάδες “progressive house” είναι ένα βήμα, αλλά σε καμιά περίπτωση το τελικό, μιας που και πάλι το μυαλό και το μάτι θα χρειάζεται να κάνει “browsing” σε μερικές εκατοντάδες τίτλους για να βρει το επόμενο.
Επομένως πρέπει να δημιουργηθούν εκ νέου υπό-playlists μέσα στις playlists με τα είδη μουσικής. Τα υπό-playlists αυτά, μπορεί να είναι είτε βάση BPM, είτε βάση το χρόνο που θα παιχτούν τα tracks (warm up, peak time, after hours), είτε βάση χρονολογίας, δεκαετιών κλπ. είτε ακόμα να είναι και απλά αριθμημένα volumes (π.χ. volume 27), όπως τις εποχές που γράφαμε τα CD-R.
Και φτάνουμε στο πιο σημαντικό σημείο που είναι το κάθε υπό-playlist να περιέχει maximum έναν αριθμό τραγουδιών, από 100 και κάτω. Ψύχραιμα σκεπτόμενοι, αυτός είναι ένας αριθμός που είναι ύπερ-αρκετός για τις ανάγκες οποια
σδήποτε μουσικής ενότητας σε ένα DJ set και το κυριότερο σου δίνει τη δυνατότητα να μην χάνεσαι σε χιλιάδες ή έστω εκατοντάδες τίτλους τραγουδιών.
Το “μυστικό” φυσικά είναι όταν θέλεις να προσθέσεις ένα καινούργιο τραγούδι σε μία υπό-playlist, να αφαιρείς ένα από τα υπάρχοντα που δε σου χρειάστηκε ποτέ στην πράξη και δεν το έπαιξες, ώστε να μην μεγαλώσει ποτέ ο αριθμός των τραγουδιών και αρχίσουν τα προβλήματα που προαναφέραμε.