Οι νέες τεχνολογίες αλλά και το σύγχρονο ψηφιακό μοντέλο της μουσικής βιομηχανίας έχουν φέρει ακόμα πιο κοντά το κοινό με τη μουσική. YouTube, iTunes, Spotify καθώς και πολλές άλλες πλατφόρμες μαζί με το live streaming έχουν μπει στη ζωή μας, προσφέροντας “πληροφόρηση” στους φίλους της μουσικής. Και χρησιμοποιώ τη λέξη “πληροφόρηση” γιατί δυστυχώς το κοινό, μάλλον ακούσια, απομακρύνεται από την πληροφορία και γνωρίζει πολύ λίγα πράγματα πλέον για τη μουσική που ακούει.
80’ς και 90’ς μας πρόσφεραν, εκτός από εξαιρετικές και μνημειώδης μουσικές προτάσεις και στυλ, τη δυνατότητα να έρθουμε τόσο κοντά με τη μουσική, “αγγίζοντας” κυριολεκτικά την πληροφορία μέσα από τη σχέση μας με το φυσικό προϊόν. Έτσι λοιπόν μάθαμε ποιος είναι ο παραγωγός πίσω από κάθε τραγούδι ή album, ποιοι μουσικοί παίζουν, ποιος ενορχηστρώνει ή τι όργανα χρησιμοποιήθηκαν για την κάθε ηχογράφηση. Μάθαμε ακόμα να ξεχωρίζουμε τον ήχο και τα στοιχεία του κάθε μουσικού ή παραγωγού, καθώς και ποιες είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα σε καλλιτέχνες, labels ή δισκογραφικές εταιρείες. Μέσα από τη σχέση μας με το φυσικό προϊόν γίναμε συλλέκτες και μάθαμε να αγαπάμε τα tracks όλου του δίσκου, να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα για το έργο ενός καλλιτέχνη καθώς και τις μικρές μαγικές του στιγμές, τα κρυφά μυστικά του!
Αυτή η σχέση, μας επέτρεψε να μάθουμε πολλά! Όπως για παράδειγμα ότι ο πολύ γνωστός στα 90’ς pop star Richard Marx, πολύ πριν γίνει γνωστός με το “Right Here Waiting for You” έκανε φωνητικά σε album του Lionel Richie, των θρυλικών COMMODORES. Πόσες τέτοιες ιστορίες μένουν κρυμμένες, κάτω απ’ το βαρύ και ακριβό πέπλο της μουσικής απλά γιατί το YouTube δεν έχει τον τρόπο να τις προβάλει ή γιατί η Wikipedia δεν τις έχει ακόμα ανακαλύψει.
Πόσοι είναι σήμερα οι φίλοι της μουσικής που ξέρουν κάτι παραπάνω από τον τίτλο ή το όνομα που το συνοδεύει; Που γνωρίζουν έστω το συνθέτη ή τον στιχουργό του; Πόσοι γνωρίζουν τον πραγματικό τίτλο ενός τραγουδιού (και όχι τον τίτλο-φράση που του έχουν δώσει αυτοί ή τους έχει μείνει ακούγοντας το).
Πόσες φορές το “Goldigger” έχει γίνει “She gives me money”, ή το “Καλημέρα Ελλάδα”, “Ελλάδα Συγγνώμη”!!!
Πόσες φορές θα αγαπάς το “Νο 4” στο τάδε στικάκι, ή θα ψάχνεις αυτό που τραγουδάει μια γυναικεία φωνή που στο ρεφραίν λέει “Are those Reebok or Nike?”
Κάνε τη σύγκριση λοιπόν!