Tiesto : Περιουσία (περίπου) – 75.000.000 $ , Paul Van Dyk : Περιουσία (περίπου) – 52.000.000 $ , Daft Punk : Περιουσία (περίπου) – 60.000.000 $ , Δημήτρης Κοκοβίδης : Περιουσία (με ακρίβεια) – ένα Fiat Punto μισοτρακαρισμένο (μισό μισό με την μαμά μου) και ένα MacBook Pro του 2013 .
Kαι κάπου εδώ σβήνει η πεποίθησή μου πως είμαι πολύ κοντά στο να γίνω superstar jockey …
Μιλώντας λοιπόν για τις πιο ”γήινες” απολαβές ενός dj , συχνά πυκνά ακούω από πιο παλιούς στον χώρο για το πόσο έχουν πέσει τα μεροκάματα εν μέσω κρίσης , πως τα ποσά τότε ήταν τα διπλά και τα τριπλά συγκριτικά με σήμερα και διάφορα άλλα παρεμφερή . Για να είμαι ειλικρινής , εκείνη την εποχή δεν την πρόλαβα καν για να έχω εικόνα . Ξεκίνησα με ένα πολύ χαμηλό μεροκάματο σε ένα συνοικιακό μαγαζί της Νέας Σμύρνης το 2010 και μέχρι σήμερα τα ποσά που λαμβάνω για τις μουσικές ”υπηρεσίες” μου θα τα χαρακτήριζα νορμάλ . Μου φτάνουν για να επιβιώσω σε μία Ελλάδα που παραπαίει και με λίγο παραπάνω κόπο να επενδύσω και σε κάποιους στόχους μου για το μέλλον .
Από την άλλη , υπάρχουν παιδιά της γενιάς μου αλλά και πιο έμπειροι στον χώρο που ”παίζουν” σε μεγαλύτερα badget και θα ήμουν κομπλεξικός ή άδικος αν έλεγα πως δεν το αξίζουν . Είτε έχουν χτίσει μέσα στα χρόνια ένα όνομα είτε έχουν κάνει τις σωστές κινήσεις ώστε να μπορούν να απαιτήσουν από έναν επιχειρηματία ένα σοβαρό ποσό για τα dj sets τους . Λίγοι ή πολλοί , σε ελληνάδικα ή σε σκληροπυρηνικά μαγαζιά – φύλακες της κουλτούρας και της τέχνης δεν έχει μεγάλη σημασία . Το θέμα είναι , γιατί ο μέσος όρος των djs δεν βγάζει όσα θα έβγαζε πριν κάποια χρόνια ;
Αναφορικά με την οικονομική κρίση , σαφώς και παίζει τον ρόλο της . Όταν η οικονομία μίας χώρας κάνει ελεύθερη πτώση που θα ζήλευε και ο Adrian Nichols , είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρξει μείωση και των εργαζομένων που δρουν μέσα σε αυτήν (δίκαιο ή άδικο από κοινωνικής απόψεως είναι μία άλλη ιστορία) . Από την στιγμή που το χρήμα κινείται σε έναν περιοριστικό βαθμό και υπό τον φόβο νέων χειρότερων μέτρων , ο κόσμος δεν βγαίνει με την συχνότητα που έβγαινε στα π. Κ. (προ Κρίσης) χρόνια . Αν συνυπολιγίσουμε την ψυχολογική πίεση και την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση , ακόμα και τις φορές που θα βγει κάποιος , δεν θα ξοδέψει όπως παλιά . Με άλλα λόγια , οι επιχειρήσεις εστίασης δεν τζιράρουν όπως κάποτε , συνεπώς δεν πληρώνουν όπως κάποτε .
Ωστόσο , κάπου εκεί λήγει και το ποσοστό ευθύνης του Ευρωπαϊκού economical recession , που λένε και στο εξωτικό χωριό μου και μπαίνει στην εξίσωση το κομμάτι ευθύνης του ίδιου του κλάδου των djs .
Αφενός , στα ”καλά” τα χρόνια των μεγαλύτερων αμοιβών οι djs ήταν περιζήτητοι γιατί δεν ήταν πάρα πολλοί . Προσεγγιστικά , από τότε που έγινε μόδα το να φοράς ακουστικά και να πειράζεις τα ”μπλιμπλίκια”, σε κάθε μαγαζί στην Αθήνα αντιστοιχούν 2-3 djs . Και μάλιστα σε μία εποχή όπου όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις ένα cafe – bar – club από κάτω. Έτσι, ο εκάστοτε επιχειρηματίας δεν έχει τόσο το άγχος του να ”δέσει” τον dj του με το δέλεαρ των απολαβών που του προσφέρει , γιατί πολύ απλά εντός ημέρας μπορεί να τον αντικαταστήσει .
Αφετέρου , μιας και ζούμε σε μία εποχή ” βιασύνης ” και ανάγκης να ζήσουμε το όνειρο σε κλάσματα του χρόνου από την στιγμή που το δημιουργήσαμε στο κεφάλι μας , οι ίδιοι οι djs και στον μεγαλύτερο βαθμό οι πιτσιρικάδες , μπήκαμε σε μία διαδικασία να δώσουμε τα πάντα για να καταφέρουμε να παίξουμε σε κάποια ” μαγαζάρα ” . Να παίξουμε τσάμπα ή για ένα μικρό αντίτιμο , γεμίζοντας παράλληλα το μαγαζί με γνωστούς , φίλους , συγγενείς . Με άλλα λόγια , δώσαμε στους επιχειρηματίες έναν καλό λόγο να ρίξουν τα μεροκάματα . Γιατί να πάρει εμένα ή εσένα που ζητάμε τα βασικά πράγματα χωρίς να κάνουμε pr , ενώ ο παραδίπλα 18χρονος θα του το δώσει σχεδόν τσάμπα για να κάνει το κομμάτι του αυξάνοντας παράλληλα τον τζίρο του ; Και να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο πως το μεγαλύτερο κομμάτι των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον χώρο της εστίασης αδιαφορούν για την ποιότητα γενικά . Όταν ένας άνθρωπος είναι διατεθιμένος να σερβίρει μείγμα ακατέργαστου πετρελαίου με οινόπνευμα για ποτό , σιγά μην δώσει βάση στην ποιότητα που έχει ο dj . Το λέω υπερβολικά , αλλά ας μην νομίζουμε πως όσοι φέρουν τον τίτλο του ” αφεντικού ” είναι και γνώστες του πως να κάνουν ένα μαγαζί να πετύχει . Πλην ελαχίστων φυσικά , στους οποίους αξίζει τουλάχιστον ο σεβασμός για την ισορροπία που έχουν βρει ανάμεσα στο να πουλάνε ποιότητα και να βγάζουν κέρδος .
Κλείνοντας, δεν θέλω να γίνω γραφικός , αλλά για άλλη μία φορά νομίζω πως είναι θέμα παιδείας . Εννοείται πως δεν γίνεται να μπει πλαφόν στον κλάδο μας . Δεν είμαστε ταξιτζήδες για να πούμε πως υπάρχει η ελάχιστη ταρίφα και από εκεί και πέρα ό,τι γράψει το ρολόι . Και εννοείται πως ο καθένας κοστολογεί την εργασία του όσο κρίνει ο ίδιος πως αξίζει με βάση τον χρόνο και τον κόπο του . Αλλά εάν , λέμε τώρα , εάν οι πιο έμπειροι αντί να αγνοούν τους νεότερους και να τους βλέπουν σαν εχθρούς έμπαιναν στην διαδικασία να τους βοηθήσουν να καταλάβουν πως για να πετύχεις επαγγελματικά πρέπει να δείχνεις , πέρα από τεχνικές και μουσικές γνώσεις , μία αξιοπρέπεια ως εργαζόμενος και εάν οι ίδιοι οι νεότεροι έδειχαν μία υπομονή και έναν σεβασμό στο ίδιο τους το όνειρο και δεν θυσίαζαν τα πάντα για ένα check σε ένα δημοφιλές booth , ίσως να βελτιωνόταν κάπως το πράγμα .