Και τώρα… τι;
Το 2016 ήταν λίγο πολύ μία χρονιά γεμάτη απώλειες. Άνθρωποι – θρύλοι της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας έφυγαν από την ζωή, αφήνοντας πίσω τους τις παλαιότερες γενιές να νοσταλγούν και τις νεότερες είτε να αναζητούν είτε να αναρωτιούνται. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες; Γιατί τους είχαν οι μεγαλύτεροι σε τόσο υψηλή εκτίμηση; Τί ήταν αυτό το τόσο ξεχωριστό που είχαν και έμειναν στην ιστορία; Και η μηχανή αναζήτησης της Google φλέγεται. Ή μήπως όχι;
Πάντοτε θεωρούσα πως η ιστορία μας είναι ένα βασικό θεμέλιο για να ορίσουμε το μέλλον μας. Μιλώντας για την μουσική, βρίσκω πολύ χρήσιμο το να αναζητεί κανείς το πως εξελίχθηκε η μουσική βιομηχανία τα τελευταία 50 – 70 χρόνια. Σαφώς και δεν εννοώ να μάθουμε όλοι για τα Κύματα Μαρτενώ, το πότε έγινε η πρώτη στερεοφωνική ηχογράφηση ή ποια ήταν η πρώτη διάσημη rockabilly μπάντα την δεκαετία του ’50. Αλλά όπως και να το κάνουμε οφείλουμε να ξέρουμε ποιος ήταν ο Elvis, οι Beatles και όλοι οι άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες που τους μνημονεύουμε μέχρι σήμερα (και πολλοί από αυτούς ‘’έφυγαν’’ φέτος).
Και κάπου εδώ συνήθως πετάγεται ο ‘’έξυπνος’’ τύπος και λέει : ‘’ Άσε μας ρε φίλε που είμαι υποχρεωμένος να ξέρω κάτι τύπους που έκαναν καριέρα όταν δεν είχα γεννηθεί καν. Η μουσική τους ήταν βαρετή, δεν μου κάνει καν αίσθηση κτλ. ‘’ Μέχρι ένα σημείο σεβαστή η άποψη αυτή και πλήρως κατανοητή. Αλλά θέλοντας και μη, όσο διαφορετικά και εκτός εποχής και να μας ακούγονται τα κομμάτια που γινόντουσαν hit τότε, τα συναντούμε ‘’κρυμμένα’’ στις δημιουργίες του σήμερα. Από την σύνθεση και την ερμηνεία μέχρι την ηχογράφηση και την μίξη, χρησιμοποιούνται τεχνικές που ανακαλύφθηκαν στο στούντιο από όλα αυτά τα ‘’τέρατα’’ του τότε.
Το 4 chords progression φερ ειπείν, πάνω στα οποία έχει στηριχθεί το 95 % των pop μουσικών δημιουργιών του σήμερα, ξεκίνησε από τον Mozart, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1930 (κλασικό παράδειγμα το κομμάτι του Fred Astaire, The Way You Look Tonight – 1936) και καθιερώθηκε στην mainstream – pop κουλτούρα με το ‘’Ηappiness Is A Warm Gun’’ των Beatles στο περίφημο White Album το 1968. Επιπροσθέτως, η προσέγγιση του Quincy Jones στην παραγωγή του album ‘’Thriller’’ του Michael Jackson , σημάδεψε στον μέγιστο βαθμό την φιλοσοφία των παραγωγών του σήμερα. Το γεγονός ότι τα κομμάτια του σήμερα ‘’πρέπει’’ στην οπτική ανάλυση των προγραμμάτων μας να τα βλέπουμε σε μέγεθος τούβλου και να τα ακούμε στο μέγιστο δυνατό των δυναμικών τους, οφείλεται στο ‘’Loudness War’’ που έκανε έντονη την εμφάνισή του στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και έγινε ‘’νόμος’’ μετά το Black Album των Metallica το 1991.
Όντας κομμάτι της νεότερης γενιάς, ομολογώ πως μετά την απώλεια των ανθρώπων που έφυγαν φέτος ( Prince, David Bowie, Glen Frey, Leonard Cohen, George Michael) αισθάνομαι μία θλίψη. Όχι μόνο γιατί δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ζήσω λίγη από την μαγεία αυτών των τεράστιων καλλιτεχνών την εποχή που δημιούργησαν την παρακαταθήκη τους. Oύτε γιατί από άτομα της ηλικίας μου που ασχολούνται με την μουσική επαγγελματικά, ιστορικά στοιχεία όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω μοιάζουν απλά βαρετά. Κυρίως επειδή με τον θάνατο του George Michael (χρονικά) , ένιωσα πως κλείνει ένας μεγάλος (μουσικός) κύκλος. Η pop κουλτούρα όπως μας την μετέδωσαν οι γονείς – συγγενείς – φίλοι και οι jockeys παλαιάς κοπής σταματάει εδώ.
Αυτό βέβαια έχει τα καλά και τα κακά του. Ίσως να είναι η εποχή για να δημιουργηθεί κάτι νέο με βάση το παλαιό. Όμως, σε μία περίοδο που η πρόσβαση στην γνώση είναι πλέον εφικτή από παντού (βιβλία, τηλεόραση, υπολογιστές, κινητά) και αναλωνόμαστε στο να είμαστε οι ημιμαθείς παπαράτσι – managers του εαυτού μας στα social media, το να αποκτάς την γνώση παραπάνω μοιάζει λίγο ξενέρωτο.
Και σε μία κουλτούρα που προβάλει τον έρωτα, την αγάπη, την διασκέδαση και το όποιο άλλο θέμα με έναν τρόπο έκφυλο και υπέρμετρα απλοϊκό, το βήμα παραπάνω μοιάζει κάπως δύσκολο. Με εξαίρεση 5-10 (μπορεί να λέω και πολλούς) καλλιτέχνες, συνεχώς ακούμε εναλλακτικές version του ίδιου κομματιού να παίζουν στα ραδιόφωνά μας και στα μαγαζιά που βγαίνουμε να διασκεδάσουμε. Και σε αυτό μεγάλο μερίδιο έχουμε και εμείς ως djs.