Αγαπημένα δισκάδικα του χτες…
Σαν ανάμνηση, σαν ένα ωραίο καλό όνειρο που λες μα γιατί πέρασε! Σαν ένα ταξίδι επιστροφής στα χρόνια της νιότης, τα χρόνια του ξεκινήματος μια καριέρας, του πάθους για να ακουμπήσεις το επιβλητικό Technics SL 1200 MK2 , να παίξεις με τον Αμερικάνικο μείκτη της NUMARK με το sampler (!)
Ωραία χρόνια και επιβλητικές αναμνήσεις! Σε πείσμα των καιρών, το βινύλιο ανακάμπτει, σίγουρα όμως δε θα μπορέσει να προσπεράσει ξανά το digital downloading, release κτλ. Έκανα μια βόλτα στο διαδίκτυο και βρήκα όμορφες εικόνες από τα αγαπημένα μου «νεανικά» δισκάδικα…
Εκεί όπου πιτσιρικάς ανακάλυψα την ουσία του κέντρου της Αθήνας! Τι λέτε πάμε μια βόλτα;
Το “Discobole” στην Ιπποκράτους 33 (υπάρχει ακόμα σε άλλο σημείο του κέντρου) ήταν το αγαπημένο μου στέκι και παραμένει το δισκάδικο της καρδιάς μου! Τα 2/3 των περίπου 6.000 δίσκων μου είναι από εκεί! Κάθε αγορά και μια περιπέτεια! Εκεί γνώρισα τον υπέροχο φίλο και ιδιοκτήτη Γιώργο Κανέλλη, που λόγω του ότι μπήκα υπερβολικά πιτσιρικάς στον χώρο σαν πελάτης του (από τα 12 – το 1986) με κανάκευε πάντα με τα καλύτερα και μου φερόταν στοργικά σαν μουσικός πατέρας!
Εκεί γνώρισα με δέος για πρώτη φορά τον Γιώργο Σειρά, στη… σειρά για να ακούσεις τα βινύλια στα record booth με τα ΜΚ2! Εκεί είδα τον φίλο μου Mikele σαν sales executive, να χτίζει στη κυριολεξία μια dance underground κουλτούρα στο πελατολόγια των early 90s! Εκεί είδα τον «μέγιστο» Paul Oakenfold να υπογράφει αυτόγραφα στους πελάτες του Discobole πριν βρεθεί μαζί μας στο booth του GAZ, που ήμουν τότε resident για τον περίφημο διαγωνισμό του Thirst το 2003!
Είναι πολλές οι αναμνήσεις, αλλά πολύ περισσότερος ο σεβασμός, η εκτίμηση και το ευχαριστώ στον ιδιοκτήτη του τον Γιώργο, που έβαλε πολλούς σαν κι εμένα με καριέρα στον χώρο και ζήσαμε ωραίες εποχές με καλές απολαβές!
Η βόλτα όμως δεν σταματά εκεί… συνεχίζει! Πατησίων 14, Στοά Φέξη. Το 2ο αγαπημένο μου σε στάση μικρό αλλά πάντα ενημερωμένο δισκοπωλείο ήταν το “Ρεφραίν” του Χρήστου Γιαμπίλη. Απαραίτητη στάση για τους φίλους της μουσικής και ειδικά όλους όσους είχαν κάνει την αγάπη τους γι’αυτή επάγγελμα. Ο ίδιος ο Γιαμπίλης μπορεί να μην ήταν πάντα στο μαγαζί, όμως σίγουρα θα ήταν ο Σπύρος, υπάλληλος εκεί. Σπάνια θα έφευγε κάποιος με άδεια χέρια από εκεί! Εγώ λάτρευα να ψωνίζω τα μικρά 45άρια. Το σλόγκαν του μαγαζιού ήταν : “To βρήκα στο Ρεφραίν”!
Το “Ρεφραίν” δεν ήταν το μόνο. Θυμάμαι το το “Trust” στην Ακαδημίας, το “Jazz Rock” στο υπόγειο επίσης , τη “Τζίνα” στη Πανεπιστημίου 57 και βέβαια, στο ίδιο δρόμο στα 90s, το “Μetropolis”. Νωρίτερα και για λίγα χρόνια ψηλά στη Σταδίου το “Virgin megastore” ήταν η πρώτη «εισαγόμενη» προσπάθεια που … έφυγε νωρίς!
Φυσικά να μη ξεχάσω το “Νon Stop” του Βασίλη Λάλου στο Κολωνάκι (Πατρ. Ιωακείμ 19), με τον φίλο μου τον Σπύρο το Δερνίκο να είναι ο βοηθός (άγγελος)!
Κάπου εδώ τελειώνει το οδοιπορικό! Οι αναμνήσεις όμως μιας εποχής που πλήρωνες για να αγοράζεις τη μουσική σου ποτέ! Και αυτές κοσμούν τη δισκοθήκη των 6.000 δίσκων μου στο πατρικό μου στα αγαπημένα μου Βριλήσσια! Κάθε εξώφυλλο και μια ιστορία! Κάθε maxi single και μια ανάμνηση παιξίματος!