Djing . Ένας κλάδος – πόλος έλξης για τις νεότερες γενιές τα τελευταία χρόνια. Άνθρωποι , από την εφηβική κιόλας ηλικία, επενδύουν στην τεχνική και όχι μόνο κατάρτισή τους. Με κινητήρια δύναμη την ακόρεστη δίψα και τον ενθουσιασμό τους ξεκινούν να χτίζουν ένα επαγγελματικό προφίλ που θα τους εξασφαλίσει μελλοντικά gigs σε κάποιο μεγάλο booth.
Άλλωστε, αυτό είναι και το όμορφο κομμάτι του να ασχολείται κανείς με οποιαδήποτε δημιουργική δραστηριότητα. Το όνειρο, η προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη, η δυνατότητα να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου και να τα μοιράζεσαι με τον κόσμο.
Ερχόμενοι όμως στο κομμάτι του επαγγελματισμού, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρομαντικά. Ζώντας σε μία εποχή που όλα τρέχουν και μεταβάλλονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η επιπολαιότητα και η βιασύνη για την κατάκτηση της επιτυχίας είναι κάτι που υφίσταται σε μεγάλο βαθμό. Ιδιαίτερα για τα νέα παιδιά. Όντας κομμάτι της νέας γενιάς, μπορώ να πω πως πολλές φορές πέφτω στην ”παγίδα” του να κάνω επιλογές για τις οποίες δεν έχω ούτε την εμπειρία ούτε την ωριμότητα να υλοποιήσω με επιτυχία. Νεανική επιπολαιότητα, θα έλεγε κάποιος μεγαλύτερος. Και ίσως έχει δίκιο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη μας να γίνουμε social media superstars και να μαζεύουμε τα like με το κιλό, οι πιθανότητες των λάθος επαγγελματικών επιλογών αυξάνονται σε μεγάλο βαθμό.
Πιο συγκεκριμένα, πολλά παιδιά, με ελάχιστη έως και καθόλου εμπειρία στο djing, πάνω στην λαχτάρα του να παίξουν μουσική στο booth ενός δημοφιλούς party/event , δείχνουν την διάθεση να κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα. Από το να παίξουν τσάμπα μέχρι pr. Εντάξει για το τελευταίο το καταλαβαίνω, είναι φαινόμενο των ημερών και έτσι κινείται ένα μέρος των events. Αλλά και το να παίξουν αμισθί; Προσωπικά μου φαίνεται παράλογο.
Όχι επειδή είμαι υλιστής. Ούτε επειδή θεωρώ πως το χρήμα αποκλειστικά σε κάνει επαγγελματία dj. Αλλά επειδή στην ουσία όλοι αυτοί οι άνθρωποι αφιερώνουν χρόνο και φαιά ουσία σε μία δραστηριότητα που αργότερα δεν θα τους δώσει κάτι πίσω. Όταν εξ αρχής προσφέρεις κάτι δωρεάν, ο εργοδότης σου (πλην εξαιρέσεων) θεωρεί δεδομένο πως η προσφορά σου θα παραμείνει σε επίπεδο ”εθελοντισμού”. Και είναι απολύτως λογικό.
Σε παλαιότερες εποχές συνέβαινε το ίδιο. Όχι όμως κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Πολλοί djs που σήμερα είναι ”φτασμένοι” ξεκίνησαν δίπλα σε γνωστούς jockeys της εποχής τους χωρίς να πληρώνονται ή έστω με μικρό μεροκάματο. Τότε όμως ούτε αποσκοπούσαν στο να αποκτήσουν δημοτικότητα ούτε στο να ξυπνήσουν το επόμενο πρωί και να έχουν στα εισερχόμενά τους προτάσεις για gigs στα μεγάλα σαλόνια. Ήθελαν απλά να μάθουν από πρώτο χέρι τί είναι αυτό που ορίζει έναν dj. Πώς πρέπει να χειριστούν τον κόσμο, πώς πρέπει να πηγαίνει το flow τους, πώς πρέπει να χτίσουν την τεχνική και την επαγγελματική τους προσωπικότητα. Και αν δεν μπορούσαν να είναι στο booth, χρησιμοποιούσαν κάθε δυνατό μέσο για να έρθουν σε επαφή με το αντικείμενο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν διάλογο που είχα με έναν από τους πιο άρτιους τεχνικά djs της Ελλάδας. Μου έλεγε πως στην ηλικία μου, όταν σχολούσε από την δουλειά ως dj σε συνοικιακό μαγαζί, πήγαινε στον εξώστη ενός πολύ δημοφιλούς μαγαζιού για να βλέπει πανοραμικά στο booth τι έκαναν οι γνωστοί djs. Με λίγα λόγια, πριν αυτοχαρακτηριστούν επαγγελματίες είχαν την υπομονή και την διάθεση να φτάσουν στο κατάλληλο επίπεδο βήμα – βήμα.
Σήμερα, με έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων να καταπιάνονται με αυτόν τον κλάδο , ένας dj είναι είναι λίγο πολύ αναλώσιμος. Πόσο μάλλον όταν ξεκινάει χωρίς απαιτήσεις την επαγγελματική του πορεία. Όχι από τους άλλους. Από τον ίδιο του τον εαυτό. Το να ζητάει ο εκάστοτε επιχειρηματίας να του φέρνω κόσμο, να διαδίδω το event διαδικτυακά και δεν ξέρω και εγώ τί άλλο, με αντάλλαγμα το όνομά μου σε μία αφίσα ή ένα πενιχρό μεροκάματο (το οποίο στην ουσία θα έχει βγει από την κατανάλωση των φίλων – γνωστών που θα έχω φέρει στο event), μόνο επαγγελματία δεν με κάνει. Γιατί πολύ απλά όταν θα έρθει η ώρα μου να ζητήσω το κάτι παραπάνω, το πιο πιθανό είναι να αντικατασταθώ από τον επόμενο στην ”λίστα”. Αν εγώ δεν θέσω τα ελάχιστα όρια της επαγγελματικής μου ταυτότητας, δεν πρόκειται να το κάνει κάποιος άλλος για εμένα. Μπορεί όντως κάποιοι να τα κατάφεραν μέσα από την παραπάνω τακτική. Ίσως όντως κάποιοι να έκαναν όνομα και να πληρώνονται πλέον μεγάλα ποσά για να παίξουν σε ένα μεγάλο event. Ενδεχομένως κάποιοι να εξασφάλισαν μέσα από αυτή την προσέγγιση άλλα gigs που τους έκαναν δημοφιλείς. Αλλά έχω την αίσθηση πως δεν είναι πολλοί συγκριτικά με τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που ασχολούνται. Το να θέλει κανείς διακαώς να πετύχει είναι φυσιολογικό. Το να το καταφέρει δυστυχώς ή ευτυχώς είναι κάτι που απαιτεί χρόνο. Αξίζει λοιπόν για μία χούφτα gigs παραπάνω να κάνει κανείς τα πάντα;
